In Rideposter Stories herbeleven we minutieus die ene, onvergetelijke koninginnenrit van een renner. In deze editie, Nikky Alberts en haar eindsprint in de finale van de Gran Fondo Mallorca 312.
04:31
We zitten in de bus. Een groepje gekken dat vandaag een Gran Fondo gaat rijden. Mijn reisgenoten zijn opgelaten. Enthousiast. Maar bij mij knaagt het. Dit is niet zomaar een Gran Fondo. Dit is de Mallorca 312. Vandaag krijgen we meer dan 5000 hoogtemeters voor de kiezen. Ik sluit me af. Opzwepende muziek op mijn headphones en ik wrijf mijn benen routinematig in. Dit is de geur van koers.
05:45
Daar staan we dan, onder de sterrenhemel en wachtend op het startschot. Het gerucht gaat dat Alberto Contador op de voorste rij start. Hier op plekje duizend word ik niet omringd door gesoigneerde profs met geschoren benen. Vooral wielertoeristen met verschillende outfits. Zelfs iemand met een vuilniszak als regenjas. Het is inderdaad koud, maar ik heb wel zin om te vlammen. En ik ben niet de enige. Langs de kant rennen zogenoemde Dimonis. Vuurspuwers die volgens de traditie de duisternis proberen te verjagen.
06:34
Het startschot klinkt en niet veel later rollen we over de startlijn. Nog steeds in het donker, maar dat maakt het uitzicht des te indrukwekkender. Voor ons slingert een hele colonne rode lichtjes door de Serra de Tramuntana op weg naar de Coll de Femenia. Dit is mentale doping. Bovenop de top is die nog niet uitgewerkt. De zon komt op en we zetten de daling in. De weg is afgezet en we gaan als kanonskogels naar beneden. Ik heb nog weinig woorden gezegd vandaag, maar als ik het uitzicht op zee zie, roep ik naar mijn metgezellen “feestje”. Want dat is het.
07:39 - 13:24
Maar het is niet alleen maar feest. Wat volgt is een cocktail van afzien, vollopen, kuitenbijters, wind tegen en stukgaan. Op het vlakke beginnen we eindelijk weer een beetje te blazen. Richting Playa de Muro begin ik met rekenen. “Met dit tempo zijn we er zo”. Alleen zo enthousiast als het groepje begon met draaien, stopt het ook weer. Bij iedereen lijkt het beste er vanaf. Het potje moraal begint weer leeg te raken. Ik had zin om te vlammen, maar ik voel eigenlijk vooral mijn benen branden.
14:20
Op 88 km voor het einde kom ik Nicolien Luijsterburg tegen. We zijn met zijn tweeën. “Jij bent Nikky, of niet?” Voor het eerst vandaag maak ik een praatje. Ze voelt meteen als een lotgenoten. Ik vraag haar of zij weet hoeveel vrouwen nog voor ons zitten en zij vertelt me dat we op kop rijden. “Dus we gaan sprinten?” hoor ik mezelf constateren en vragen tegelijk. Na 312 kilometer sprinten voor de winst. Het moet niet gekker worden
15:31
De laatste vijftig zijn ronduit vreselijk. De zwaarste kilometers die ik ooit op de fiets heb gezeten. De grenzen van mijn fitheid, energie en mentale kracht worden flink op de proef gesteld. Nog meer kuitenbijters én nog meer wind tegen. We rijden in een groepje van zes, maar iedereen zit stuk. We rijden langs een bordje met 300 kilometer. Ik ben mentaal he-le-maal stuk. Waarom rijden we eigenlijk 312? 300 is toch ook mooi?
16:58
Dit was het dan. Tien en een half uur op de fiets. De finish is smal. In mijn ooghoek zie ik Nicolien aankomen. Ze zet een sprint aan. Ik probeer iets soortgelijks. Ik zie een piek in hartslag, maar mijn wattages krijg ik amper meer omhoog. Nicolien en ik omhelzen elkaar, wie gewonnen had maakt even niet uit. We weten het ook niet. Maar wat een strijd, wat een rit, wat een prestatie. We hebben het gedaan!
17:37
Iets later krijg ik een Spaans telefoontje. In verbasterd Engels krijg ik te horen: “You have won”. Na minimaal vijf keer navragen dringt het door. Ik win gewoon de Mallorca 312 Gran Fondo. De prijsuitreiking wordt gedaan door - jawel - Alberto Contador. Als ik het podium op storm, staat hij daar klaar met mijn prijs. Ik krijg een steen én drie zoenen. Dat pakt niemand mij meer af. De commentator ziet het en vraagt waar ik gelukkigst mee ben? “Dat ik vandaag de snelste was.”
Twee weken later gloei ik nog steeds na van deze overwinning. De steen staat in de kast en mijn Koersplaat hangt aan de muur. Een shout out naar @MartinLukasse van @bikevillastravel is op zijn plaats. Hij heeft er als meesterknecht hoogstpersoonlijk voor de drive gezorgd om niet alleen te finishen, maar ook te rijden voor de winst.